Is Employee Social Media Page Check-up nuttig

Bijna iedereen is tegenwoordig geregistreerd in sociale netwerken. Voor mensen is het een virtuele ontmoetingsplaats met vrienden, een club om gelijkgestemden te vinden, een platform voor verhitte debatten en discussies, een bron van een enorme hoeveelheid interessante nieuwe informatie. Iedereen gedraagt zich er zoals hij wil, want zijn gezicht is niet zichtbaar en daarom schaamt niemand zich ergens voor. Recentelijk is in Rusland, net als in andere beschaafde landen, de tendens onder werkgevers toegenomen om sociale netwerkpagina's te bekijken voordat een nieuwe werknemer wordt aangenomen. Sommigen zeggen (meestal leidinggevenden) dat het een redelijke noodzaak is, terwijl anderen zich hier sterk tegen verzetten en stellen dat deze acties de mensenrechten schenden (natuurlijk wordt dit meestal gedacht door werknemers), de rest vindt het idee om te proberen de waarheid te achterhalen door in iemands persoonlijke zaken te neuzen twijfelachtig en nutteloos. Welke van deze meningen is waar?

Werkgevers zijn niet geneigd het woord te vertrouwen van iemand die echt geld van hen wil. Om een goede baan te krijgen kunnen velen schaamteloos liegen. Iemand zal zeggen dat hij of zij vijf talen vloeiend spreekt, wat voor iemand die alleen Duits op school heeft geleerd niet zo eenvoudig te testen is. Iemand zal zeggen dat hij of zij een paar jaar onofficieel als hoofd van een groot bedrijf heeft gewerkt. En de werkgever heeft een professionele hardwerkende ervaren werknemer nodig die een bedrijf ten goede komt en winst oplevert, en geen tijd verliest. Om zich op de een of andere manier gerust te stellen alvorens een ongeteste sollicitant in dienst te nemen, zijn werkgevers op het idee gekomen om aandacht te besteden aan sociale netwerken, waar een psychologisch portret van een persoon duidelijk wordt getoond en waar vaak een echte opleidingsachtergrond en werkervaring van een gebruiker worden aangegeven.

Natuurlijk is dat zo. Het gebeurt wel eens dat een leugenaar zichzelf verraadt door op de pagina zijn echte opleiding en vroegere standplaatsen te tonen. Maar de kans daarop is niet zo groot. Veel belangrijker is wat een werkgever te weten kan komen over de interesses en opvattingen van een potentiële werknemer. Voor iemand die grappige anekdotes en foto's van zijn/haar kind op een social media pagina plaatst kan bovenstaande uitspraak vreemd en zelfs dom overkomen. Maar helaas zijn er in ons land nog veel individuen met een twijfelachtig moreel karakter. Tegenwoordig zijn er hartstochtelijke nazi's die zonder de minste aarzeling lovende berichten over Hitler plaatsen en de Joden haten. Is het mogelijk om zo iemand aan te nemen in een functie die met mensen werkt? Kan zo iemand arts worden? Hoe zal hij of zij worden gezien in een werkteam? Is het zelfs moreel correct om zo iemand aan te nemen?

En wat als er duidelijke tekenen zijn van seksuele verslaving bij een persoon en de hele pagina bezaaid is met foto's van naakte vrouwen? En dan hebben we het niet over beelden van hoge artistieke waarde, maar over pornografische foto's. Het is zeer waarschijnlijk dat een leidinggevende (vooral als het een vrouw is) niet bereid zal zijn iemand aan te nemen die wellustig naar vrouwelijke werknemers staart. Bovendien, als een persoon verwacht een hogere positie in te nemen die een passend intellectueel niveau vereist, continue zelfverbetering en nieuwsgierigheid naar nieuwe kennis, is het waarschijnlijk dat hij of zij nuttige informatie zal posten op sociale media in plaats van het verspreiden van grappige cartoons geschreven met grammaticale fouten en zonder enige semantische lading. Hoeveel tijd iemand achter de computer doorbrengt, wat zijn zijn of haar interesses in de vrije tijd zijn, welke levensdoelen iemand nastreeft en wat zijn of haar werkelijke opvoedings- en onderwijsniveau is - al deze vragen kunnen door sociale netwerken worden beantwoord. En we kunnen er niet omheen dat juist deze vragen door elke werkgever worden gesteld bij elk sollicitatiegesprek met een potentiële werknemer.

Soms laten werkgevers zich meeslepen door het bestuderen van iemands leven en karakter en houden ze op onderscheid te maken tussen privéleven en werk. Waarom zou je veel geven om het gedrag en het karakter van een werknemer als hij of zij alleen maar achter het bureau zit en papieren invult? Maar als er op deze manier al een negatief beeld over iemand is gevormd, kun je soms een goede hardwerkende, ijverige professional kwijtraken, omdat je opvattingen over het leven niet overeenkomen.

Sommigen beweren dat een persoon recht heeft op privacy en persoonlijke ruimte waarin werkgevers hun lange neus niet mogen steken. Managers vallen hun ondergeschikten al genoeg lastig op de werkplek, dus wat gebeurt er als ze hun werknemers buiten het werk gaan controleren? Deskundigen zijn meestal van mening dat managers de persoonlijke informatie van een werknemer niet zonder zijn of haar toestemming mogen gebruiken. Mensen beschouwen sociale netwerken als hun persoonlijke kamers waar ze zonder broek en op vieze sokken kunnen vertoeven zonder dat ze worden onderworpen aan de afkeuring van iemand anders en ze vinden dat het hun werk niet mag beïnvloeden.

Maar toch is het internet nauwelijks een gesloten ruimte te noemen en tonen mensen er vaak al hun ondeugden. Toch moet iemand een mens blijven, ongeacht of zijn of haar werkgever de pagina's van de sociale media controleert. Onbeschoft vuil en gebrek aan opvoeding kunnen je nog steeds schaden, zelfs als je op geen enkel sociaal netwerk geregistreerd staat.