Κανόνες χρήσης του χιούμορ στη διαχείριση προσωπικού

"Μείνετε μακριά από ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σας. Οι μικροί άνθρωποι το κάνουν πάντα αυτό, αλλά οι πραγματικά μεγάλοι σε κάνουν να νιώθεις ότι μπορείς κι εσύ να γίνεις μεγάλος." Είχε πει κάποτε πολύ σωστά ο Μαρκ Τουέιν.

Το χιούμορ χρησιμοποιείται συχνά ως όπλο. Μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους τόσο άσχημα που μερικές φορές απλά αρνούμαστε να εφαρμόσουμε αυτό το αποτελεσματικό μέσο επιρροής.

Κάποιος έχει λάβει αυτό το χάρισμα της επικοινωνίας από τη φύση και κάποιος θεωρεί ότι το στερείται εντελώς. Ωστόσο, τα πάντα μπορούν να διδαχθούν, ακόμη και η ικανότητα να αστειεύεσαι. Δοκιμάστε αυτές τις συστάσεις.

Μπορείτε να γελάσετε με ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του χαρακτήρα, μια συγκεκριμένη πράξη ή δήλωση ενός υφισταμένου. Ποτέ όμως δεν πρέπει να μετατρέπετε ολόκληρη την προσωπικότητα κάποιου σε αντικείμενο γελοιοποίησης. Είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιείτε το παλιό κόλπο των αδίστακτων ανθρώπων: να δυσφημίζετε ή να γελοιοποιείτε κάποιον αντί να προσπαθείτε να αντικρούσετε τα επιχειρήματά του.

Ποτέ μην γελάτε με κάτι που δεν μπορεί να διορθώσει κάποιος. Δεν πρέπει να χαμογελάτε ή να αστειεύεστε με το ασυνήθιστο επώνυμο του υφισταμένου σας, τη σωματική αδυναμία, τις ιατρικές παθήσεις, την παχυσαρκία, τις ασυνήθιστες σωματικές αναλογίες ή το τραύλισμα. Είναι επίσης απαράδεκτο να γελοιοποιείτε το αντικείμενο συμπάθειας ή αγάπης του υφισταμένου σας.

Δεν συνιστάται να είστε ο πρώτος που θα γελάσει με το δικό σας αστείο. Κατά την αφήγηση ενός αστείου ανέκδοτου ένα στέλεχος θα πρέπει, αν είναι δυνατόν, να είναι συγκρατημένο, διαφορετικά θα δείξει ξεκάθαρα τη θετική του στάση απέναντι στο αστείο και θα το αναβαθμίσει ως κάτι θαυμάσια πνευματώδες. Και μπορεί να προκαλέσει μια αντίδραση αντίθετη από την αναμενόμενη.

Το κωμικό συμβαίνει όταν το τέλος ενός ανέκδοτου ή μιας ιστορίας έρχεται σε αντίθεση με όσα έχουν ειπωθεί προηγουμένως, όταν το φινάλε ή η κατάληξη είναι απροσδόκητα. Όσο μεγαλύτερη είναι η αντίφαση τόσο ισχυρότερη είναι η συναισθηματική αντίδραση.

Όταν ένα στέλεχος αρχίζει να γελάει πριν από το τέλος του αστείου, μειώνει άθελά του το αποτέλεσμα της αντίφασης. Το κωμικό αποτέλεσμα μειώνεται απότομα. "Αν θέλεις να προκαλέσεις δάκρυα - κλάψε, αλλά αν θέλεις να προκαλέσεις γέλιο, μην χαμογελάς ποτέ" λέει η ιταλική παροιμία.

Τα χυδαία χοντροκομμένα αστεία είναι απαράδεκτα. Είναι συνέπεια της κακής κουλτούρας, της υποτίμησης και της περιφρόνησης της προσωπικότητας των υφισταμένων- είναι απλώς αποτέλεσμα της οικοδόμησης που δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα. Τα χυδαία και χοντροκομμένα αστεία οδηγούν σε βιώσιμες συγκρούσεις μεταξύ των προϊσταμένων και των υφισταμένων. Ένα τέτοιο Faux Pas επηρεάζει οδυνηρά τους ανθρώπους, προκαλώντας τους σε σοβαρές συγκρούσεις με συναδέλφους και προϊσταμένους.

Μην γελάτε με τα ατυχήματα, τις ακούσιες γκάφες των υφισταμένων σας, τη λήθη ή την αδεξιότητα. Αυτού του είδους τα αστεία μπορεί να πληγώσουν ή να προκαλέσουν σύγκρουση με ένα στέλεχος. Είναι δύσκολο να πούμε ότι ένα άτομο έχει έστω και αίσθηση του χιούμορ αν γελάει με μια ηλικιωμένη γυναίκα που πέφτει ή με έναν ηλικιωμένο άνδρα που τρέχει μέσα σε λακκούβες μετά το καπέλο του σε έναν δρόμο με αέρα ή με έναν συνάδελφο που κάθεται σε μια σπασμένη καρέκλα και πέφτει. Για να αποφύγουμε τα λάθη, πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του κωμικού και του αστείου. Δεν είναι το ίδιο.

Η τυχαία, επιφανειακή και κυρίως η εύκολα διορθώσιμη ανεπάρκεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο χλευασμού. Εξάλλου, αν δεν είναι συνειδητές, αρκεί απλώς να τις επισημάνουμε ευγενικά.

Τα αστεία και το χιούμορ είναι προτιμότερο να έχουν τη μορφή φιλικής κριτικής ή ήπιας επίπληξης, αλλά όχι γελοιοποίησης ή τιμωρίας. Η ειρωνεία και η κοροϊδία μπορεί να πληγώσουν σοβαρά ένα άτομο, να ενισχύσουν ένα ήδη υπάρχον κόμπλεξ, να προκαλέσουν ή να εντείνουν μια σύγκρουση με ένα στέλεχος.

Η σάτιρα είναι μια μορφή άρνησης και καταδίκης. Η εφαρμογή σε οποιονδήποτε μέσων σατιρικής κοροϊδίας είναι μια αρκετά αυστηρή τιμωρία. Μπορεί να προκαλέσει αισθήματα ταπείνωσης, ντροπής, αγανάκτησης. Το αστείο σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να περιέχει στοιχεία ήπιας και φιλικής κριτικής που είναι περισσότερο μομφή παρά τιμωρία.

Αν αστειεύεστε με ανθρώπους, πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα θα ακούσετε ένα αστείο που θα απευθύνεται σε εσάς, και σε αυτή την περίπτωση είναι απαράδεκτο να θυμώνετε ή να παίρνετε διοικητικά μέτρα προς τον αστειευόμενο. Η μόνη σωστή αντίδραση για το στέλεχος είναι να γελάει με τον εαυτό του μαζί με τους υφισταμένους του.

Πρέπει πάντα να είστε έτοιμοι και να μη φοβάστε να απαντήσετε σε ένα ευφυολόγημα, να είστε ο πρώτος που θα γελάσει με τη δική σας αποτυχία ή αστοχία (κατά κάποιον τρόπο αυτό είναι μια μορφή αυτοάμυνας), να υποστηρίζετε και να καθοδηγείτε το χιούμορ των υφισταμένων σας και να μην καταπιέζετε τις προσπάθειές τους να αστειευτούν.

Laughing at yourself is a great form of self-defense. We knew one high school teacher with a heavy stutter who when noticing students’ smiles at the first lesson would say "You should not laugh at a stutterer. The stutterer gets ill and eventually dies." And usually this was enough. After laughing with the teacher at his joke the students usually stopped paying attention to his speech defect.